ყოველთვის ყველგან საკუთარი ტრანსპორტით სიარულის ფუფუნება ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეთა უმრავლესობისთვის ჯერ კიდევ შორს არის. ასეთი შესავლით იმის აღსანიშნავად დავიწყე,რომ როგორც სხვა გარემოებებში,სამარშუტო ტაქსებში მონაყოლი ისტორიებიც თავისი სპეციფიკით გამოირჩევა.ალბათ,ყველა ადამიანს აქვს რაღაც ერთი ისტორია მაინც ძალაუნებურად მოსმენილი ასეთ სიტუაციაში.
მეც ასე მოვისმინე…
ერთ რიგით დღეს, საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობისას,როცა მძღოლის არაორდინალურმა მართვამ საკუთარ სიცოცხლეზე ფიქრი მკვეთრად სპონტანურად დაგვაწყებინა, “საჭეთმპყრობელი” მიხვდა შეცდომას და მგზავრების კეთილგანწყობის მოპოვებას შეეცადა: “რისი გეშინიათ,ხალხო,ცხოვრებაში ხიფათი არ მომსვლია,მარშუტკის ტარების მეტი არაფერი ვიცი,ვერაფერი ვისწავლეო”. ერთი ქალი გამოუტყდა: “ავარიაში ვარ მონაყოლი და მე განსაკუთრებით მეშინია,იქნებ,ცოტა ნელა იაროთო…”
-“კარგით,ქალბატონო,რა მაგის პასუხია და,ბარემ ერთ ამბავს მოგიყვებით “-გადაწყვიტა ამ ჩვენმა შუმახერის რეგიონალურად შორეულმა ნათესავმა:
“ერთი ჩვენებური კაცია,გიჟს ეძახიან ისე დადის. ერთხელ,თბილისში მინადენი, გაჩერებულ მანქანას დაეჯახა.ერთი კაცი მოკვდა,ერთ ქალს ფეხი მოსტყდა,დანარჩენები მსუბუქად დაშავდნენ.ეს ფეხმოტეხილი ქალი ძალიან ემოციებში ჩავარდნილა: “ვაიმე,ფეხი,ვაიმე ფეხიიი”… ბოლო ხმაზე გაიძახის თურმე გაუჩერებლად.
მიბრუნებია ეს ისედაც გიჟი და უარესად გაგიჟებული გელა და: “ქალოოოო,ვერა ხედავ კაცი მოკვდა ხმას არ იღებს,შენ რაღა გაყვირებსო?”
სანამ იმ მარშუტკიდან ჩამოვედი მაინც ვერ გავიცინე კარგად,იმ ეტაპზე ვერ გავბედე გარისკვა,მაგრამ ახლა ვყვები და ვისაც გეცინებათ ერთად ვიცინოთ…
ავტორი: ლილე
