საგარეჯოს რაიონის ერთ სოფელში ცხოვრობს ერთი ქალი, ასაკით 85-90 წლის, სახელად პელია. მას ქმარი გარდაიცვალა ასე 30 წლის წინ. პელიამ მაშინვე გადაწყვიტა საფლავის ქვა გაეკეთებინა თავისი მეუღლისათვის. თან დარდობდა: “ამ საცოდავს მე გაუკეთებ საფლავის ქვას, მაგრამ მე ვიღან გამიკეთებს? ჩემი შვილები მაგას არ მაღირსებენო…” ხოდა გადაწყვიტა, ამ ჩვენმა, პელიამ თვითონვე გაეკეთებინა თავისი საფლავის ქვა. დაახატვინა, როგორც წესია, ქმრის სურათი, დაბადებისა და გარდაცვალების თარიღები, თავისი სურათი და დაბადების თარიღი. გარდაცვალების თარიღი ღიად დაატოვინა. ერთი სიტყვით, გაიმზადა საკუთარი საფლავი. მას მერე გავიდა 30 წელი, პელია ისევ ცოცხალია (ღმერთმა დიდი ხანი აცოცხლოს).
სოფელში ერთი ცალხელა უშანგა ცხოვრობდა. ის პატრონობდა სოფლის სასაფლაოს. დაინახავდა თუ არა პელიას მაშინვე საყვედურობდა:
_ წამო, ქალო, შენ ადგილას, სათვალავში მაკლიხარ!
ან:
_ ქალო, კომისია არის მოსული, წამო რამოდენიმე დღით შენი ადგილი დაიკავე. წავა კომისია და მერე უკან დაბრუნდი.
პელიას, რა თქმა, არ აინტერესებდა არანაირი კომისია.
ხალხი იმასაც ამბობს: “პელიამ მიქელ-გაბრიელი მოატყუა, ჰგონია რომ უკვე წაიყვანა და აღარ აკითხებსო”. ნურც მოაკითხავს, ღმერთმა დიდხანს აცოცხლოს.