რწმენა ძალაა და რაც არ უნდა ირეალურს და აუხსნელს ეფუძნებოდეს,ადამიანს ბევრის მიღწევაში ეხმარება.ამაზე დავა შესაძლებელია,თუმცა, დამეთანხმებით,მაქვს უფლება საკუთარი აზრი მქონდეს. თანაც,ამ შემთხვევაში სხვა რამეზე მინდა ყურადღების გამახვილება,-როცა ადამიანს რაღაც ძალიან უნდა და ეს მის რწმენასთან,შინაგანად სუფთა შეხედულებებსა და სურვილებთან არის დაკავშირებული,თავისდაუნებურად ხშირად სასაცილო მდგომარეობაში ვარდება…
ერთი ახლადშეძენილი მეგობარი მიყვება: “მთელი ჩემი ცხოვრება ის მიხარია,რომ კარგ დღეს ვარ დაბადებული,19 აგვისტოს,ფერისცვალებას,უდიდესი რელიგიური დღესასწაულის და  მადლის თანაზიარი ვარ,რისთვისაც ღმერთს მადლობას ვწირავ. ორსულობისასაც სულ ვეხვეწებოდი უფალს ჩემი  შვილიც რელიგიურ დღესასწაულზე მოვლენოდა ქვეყანას,რომ მასაც განსაკუთრებული მფარველობა და სიხარული ეგრძნო ყოველ დაბადების დღეზე და მთელი ცხოვრება…
მოკლედ,უკვე დრო მოვიდა, უნდა ვიმშობიარო. 19 იანვარია,ნათლისღება,სიხარულით აღარ ვარ,თან მუცელი მტკივა “ვიკრუნჩხები”.წამიყვანეს საავადმყოფოში…მოსაღამოვდა,სამშობიაროს საათს ვუყურებ – ვაიმე,თორმეტს არ გადასცილდეს,სხვა დღე დაიწყება. მოგვიანებით,ბიძაჩემი მეუბნებოდა-”შვილო,შენ თუ მაგ დროს საათის ყურების თავი გქონდა,აი,მალადეცო რა”.
გაივლიან ეს ექიმები,გამოივლიან:”მოითმინე გენაცვალე,ცოტაც მოითმინეო”… ბოლოს,უკვე ძაან რომ გამოვედი წყობიდან:რა უნდა მოვითმინო,მამშობიარეთ, ჩქარა,გავიდა 19″-იო,დაუწყია ყვირილი.
მაინც გაიტანა თავისი.

ყოველთვის ყველგან საკუთარი ტრანსპორტით სიარულის ფუფუნება ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეთა უმრავლესობისთვის ჯერ კიდევ შორს არის. ასეთი შესავლით იმის აღსანიშნავად დავიწყე,რომ როგორც სხვა გარემოებებში,სამარშუტო ტაქსებში მონაყოლი ისტორიებიც თავისი სპეციფიკით გამოირჩევა.ალბათ,ყველა ადამიანს აქვს რაღაც ერთი ისტორია მაინც ძალაუნებურად მოსმენილი ასეთ სიტუაციაში.
მეც ასე მოვისმინე…
ერთ რიგით დღეს, საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობისას,როცა მძღოლის არაორდინალურმა მართვამ საკუთარ სიცოცხლეზე ფიქრი მკვეთრად სპონტანურად დაგვაწყებინა, “საჭეთმპყრობელი” მიხვდა შეცდომას და მგზავრების კეთილგანწყობის მოპოვებას შეეცადა: “რისი გეშინიათ,ხალხო,ცხოვრებაში ხიფათი არ მომსვლია,მარშუტკის ტარების მეტი არაფერი ვიცი,ვერაფერი ვისწავლეო”. ერთი ქალი გამოუტყდა: “ავარიაში ვარ მონაყოლი და მე განსაკუთრებით მეშინია,იქნებ,ცოტა ნელა იაროთო…”
-”კარგით,ქალბატონო,რა მაგის პასუხია და,ბარემ ერთ ამბავს მოგიყვებით “-გადაწყვიტა ამ ჩვენმა შუმახერის რეგიონალურად შორეულმა ნათესავმა:
“ერთი ჩვენებური კაცია,გიჟს ეძახიან ისე დადის. ერთხელ,თბილისში მინადენი, გაჩერებულ მანქანას დაეჯახა.ერთი კაცი მოკვდა,ერთ ქალს ფეხი მოსტყდა,დანარჩენები მსუბუქად დაშავდნენ.ეს ფეხმოტეხილი ქალი ძალიან ემოციებში ჩავარდნილა: “ვაიმე,ფეხი,ვაიმე ფეხიიი”… ბოლო ხმაზე გაიძახის თურმე გაუჩერებლად.
მიბრუნებია ეს ისედაც გიჟი და უარესად გაგიჟებული გელა და: “ქალოოოო,ვერა ხედავ კაცი მოკვდა ხმას არ იღებს,შენ რაღა გაყვირებსო?”

სანამ იმ მარშუტკიდან ჩამოვედი მაინც ვერ გავიცინე კარგად,იმ ეტაპზე ვერ გავბედე გარისკვა,მაგრამ ახლა ვყვები და ვისაც გეცინებათ ერთად ვიცინოთ…

ავტორი: ლილე

მარომ იყიდა ყველანაირი გამაახალგაზრდავებელი კოსმეტიკური საშუალებები,გაიკეთა მაგარი მაკიაჟი და ქმარს გაეკეკლუცა:

-მიხო,რომ არ მიცნობდე,რამდენ წელს მომცემდი?

-სახითა-ოცს, თმითა-თვრამეტს, აი ტანითა კიდენა-სულაც თექვსმეტს.

-ჰოდა,მოდი,მიხო,მაგ ოქროი სიტყვებისთვინ უნდა დაგაჯილდოვო.

-მაიცა,ქალო,ბოლო პასუხი არ მითქვამს,ეგრე უცბათ ვერ მივუმატე ყველაფერი ერთმანეთსა…

სტატისტიკურად ბედნიერება უფრო ხშირად თვალთმაქცობაა,ვიდრე ფაქტი.

სიბრძნე ძალაა,ამიტომაც უჭირს მოსმენის დროს ტვინს მასთან ჭიდილი.

საკუთარ თავთან მუდმივი უთანხმოება სხვებთან დათანხმების წინაპირობაა.

ძვირფას ქალს შესაძლებელია დაუსრულებლად კოცნო და არცერთხელ არ მოხვდე ერთსა და იმავე ადგილას.

სტატისტიკურად ბედნიერება უფრო ხშირად თვალთმაქცობაა,ვიდრე ფაქტი.

მილიონს ვინც იშოვის,კაი ხანი ეყოფა.

ქრონიკულ დამთხვევებს დამთხვეულობა ეწოდება.