რწმენა ძალაა და რაც არ უნდა ირეალურს და აუხსნელს ეფუძნებოდეს,ადამიანს ბევრის მიღწევაში ეხმარება.ამაზე დავა შესაძლებელია,თუმცა, დამეთანხმებით,მაქვს უფლება საკუთარი აზრი მქონდეს. თანაც,ამ შემთხვევაში სხვა რამეზე მინდა ყურადღების გამახვილება,-როცა ადამიანს რაღაც ძალიან უნდა და ეს მის რწმენასთან,შინაგანად სუფთა შეხედულებებსა და სურვილებთან არის დაკავშირებული,თავისდაუნებურად ხშირად სასაცილო მდგომარეობაში ვარდება…
ერთი ახლადშეძენილი მეგობარი მიყვება: “მთელი ჩემი ცხოვრება ის მიხარია,რომ კარგ დღეს ვარ დაბადებული,19 აგვისტოს,ფერისცვალებას,უდიდესი რელიგიური დღესასწაულის და მადლის თანაზიარი ვარ,რისთვისაც ღმერთს მადლობას ვწირავ. ორსულობისასაც სულ ვეხვეწებოდი უფალს ჩემი შვილიც რელიგიურ დღესასწაულზე მოვლენოდა ქვეყანას,რომ მასაც განსაკუთრებული მფარველობა და სიხარული ეგრძნო ყოველ დაბადების დღეზე და მთელი ცხოვრება…
მოკლედ,უკვე დრო მოვიდა, უნდა ვიმშობიარო. 19 იანვარია,ნათლისღება,სიხარულით აღარ ვარ,თან მუცელი მტკივა “ვიკრუნჩხები”.წამიყვანეს საავადმყოფოში…მოსაღამოვდა,
გაივლიან ეს ექიმები,გამოივლიან:”მოითმინე გენაცვალე,ცოტაც მოითმინეო”… ბოლოს,უკვე ძაან რომ გამოვედი წყობიდან:რა უნდა მოვითმინო,მამშობიარეთ, ჩქარა,გავიდა 19″-იო,დაუწყია ყვირილი.
მაინც გაიტანა თავისი.
კურიოზები
ცხოვრებისეული სიტუაციები
ყოველთვის ყველგან საკუთარი ტრანსპორტით სიარულის ფუფუნება ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეთა უმრავლესობისთვის ჯერ კიდევ შორს არის. ასეთი შესავლით იმის აღსანიშნავად დავიწყე,რომ როგორც სხვა გარემოებებში,სამარშუტო ტაქსებში მონაყოლი ისტორიებიც თავისი სპეციფიკით გამოირჩევა.ალბათ,ყველა ადამიანს აქვს რაღაც ერთი ისტორია მაინც ძალაუნებურად მოსმენილი ასეთ სიტუაციაში.
მეც ასე მოვისმინე…
ერთ რიგით დღეს, საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობისას,როცა მძღოლის არაორდინალურმა მართვამ საკუთარ სიცოცხლეზე ფიქრი მკვეთრად სპონტანურად დაგვაწყებინა, “საჭეთმპყრობელი” მიხვდა შეცდომას და მგზავრების კეთილგანწყობის მოპოვებას შეეცადა: “რისი გეშინიათ,ხალხო,ცხოვრებაში ხიფათი არ მომსვლია,მარშუტკის ტარების მეტი არაფერი ვიცი,ვერაფერი ვისწავლეო”. ერთი ქალი გამოუტყდა: “ავარიაში ვარ მონაყოლი და მე განსაკუთრებით მეშინია,იქნებ,ცოტა ნელა იაროთო…”
-“კარგით,ქალბატონო,რა მაგის პასუხია და,ბარემ ერთ ამბავს მოგიყვებით “-გადაწყვიტა ამ ჩვენმა შუმახერის რეგიონალურად შორეულმა ნათესავმა:
“ერთი ჩვენებური კაცია,გიჟს ეძახიან ისე დადის. ერთხელ,თბილისში მინადენი, გაჩერებულ მანქანას დაეჯახა.ერთი კაცი მოკვდა,ერთ ქალს ფეხი მოსტყდა,დანარჩენები მსუბუქად დაშავდნენ.ეს ფეხმოტეხილი ქალი ძალიან ემოციებში ჩავარდნილა: “ვაიმე,ფეხი,ვაიმე ფეხიიი”… ბოლო ხმაზე გაიძახის თურმე გაუჩერებლად.
მიბრუნებია ეს ისედაც გიჟი და უარესად გაგიჟებული გელა და: “ქალოოოო,ვერა ხედავ კაცი მოკვდა ხმას არ იღებს,შენ რაღა გაყვირებსო?”
სანამ იმ მარშუტკიდან ჩამოვედი მაინც ვერ გავიცინე კარგად,იმ ეტაპზე ვერ გავბედე გარისკვა,მაგრამ ახლა ვყვები და ვისაც გეცინებათ ერთად ვიცინოთ…
ავტორი: ლილე
გაზიარება; კომენტარის დატოვებადედა შვილი (გოგო) ტრასაზე მიდიოდნენ მანქანით. დედას ტუალეტში მოუნდა. გოგომ ბუჩქებიანი გზის პირი შეარჩია და მანქანა გააჩერა. დედა წავიდა ბუჩქებისკენ. რაღაც მანძილის გავლის მერე შვილს გასძახა:
– ვჩანვარ?
– ჩანხარ!
ასე „ვჩანვარ“, „ჩანხარ“ ძახილში ეს ქალი თანდათან მიდის უკან. ისე რომ უკან აღარც იხედებოდა რადგან გოგო გზიდან არეგულირებდა მისი უკანდახევის პროცესს. როგორც იქნა მიაღწიეს სასურველ ადგილამდე და შვილმა გასძახა:
– კარგია, დაჯექი.
ქალი ჩაიცუცქა და ქნა საქნელი. ადგა და ტრუსიკის აწევა დაიწყო, თან ცოტა გაჭირვებით, დიდი ფორმების პატრონი იყო და ალბათ ამიტომ.
… და ამ დროს:
– კიდე კარგი, ჭიქაში არ ჩაგვიფსა… – ესმის ხმა უკნიდან.
მოიხედა: იქვე ნახევარ მეტრში სამ კაცს მდელოზე სახელდახელო სუფრა გაეშალა და სადილობდა.
ქუთაისის სუბტოპიკულ ინსტიტუტში ვსავლობდი. ერთხელ ქიმიის ლექციაზე კურსელს გავეკაიფე და ვკითხე:
– H2O ხო ჰაერის ფორმულაა?
– არა, წყლის ფორმულა.
– არ გცოდნია. – ვუთხარი.
– არა, ზუსტად ვიცი.
– თუ არ გჯერა ლექტორს ჰკითხე.
მასაც ეჭვი შეეპარა და ლექტორს ჰკითხა:
– მას H2O ხომ წყლის ფორმულაა?
მასწავლებელმა იკივლა:
– მეოთხე კურსის სტუდენტი ამას როგორ მეკითხები! – და ამის შემდეგ ლექციაზე აღარ დაუშვია.
ასე გავანთავისუფლე კურსელი ქიმიის ლექციებიდან.
ავტორი: კობერა
გაზიარება; კომენტარის დატოვებამაშინ გურჯაანში ვმუშაობდი. კაზინოს ტიპის დაწესებულება იყო. მე მოლარე-ოპერატორად ვმუშაობდი, ფულს ვცვლიდი სათამაშო მონეტებზე და პირიქით.
ერთხელ ვზივარ სამსახურში, თან კინოს ვუყურებ „პირადი მცველი“ (ვუიტნი ჰიუსტონისა და კევინ კოსნერის მონაწილეობით). ფილმის ბოლო სცენებში სერიოზული ლიმუზინი ჩნდება. ზუსტად ამ დროს ერთმა კლიენტმა შემოყო თავი, სათამაშო მონეტები უნდოდა. ამ დროს თვალი მოჰკრა ამ მანქანას და აღტაცებულმა ჩაილაპარა:
– ვა, რა მაგარი მანქანაა! – პატარა პაუზის მერე დაამატა – ისე რამოდენა ატამს დაიტევდა!
ავტორი: მზია
გაზიარება; კომენტარის დატოვებაეს ამბავი საქართველოს ერთ პატარა ქალაქში მოხდა.
ზაფხული იყო. აუტანლად ცხელოდა. მეგობართა ერთმა ჯგუფმა გადაწყვიტა სიცხეს გასცლოდა და ქალაქგარეთ, ბუნებაში გასულიყო. წაიღეს ბლომად სასმელ-საჭმელი და დასცხეს ქეიფი. უკვე კარგად შეზარხოშებულებს გაუწვიმდათ. ერთ მადგანს იდეა მოუვიდა: „მოდი ტანსაცმელი გავიხადოთ, მანქანაში ჩავდოთ და აღარ დაგვისველდებაო.“ ასეც მოიქცნენ და ქეიფი ტრუსების ამარა გაგრძელეს.
ის მოქეიფე, რომლის მანქანაშიც ტანსაცმელი ეწყო სხვებზე ადრე დათვრა, რაღაც მოიმიზეზა და წამოსვლა დააპირა. დანარჩენებმა დიდი ხვევნა-კოცნით გამოაცილეს. თან არც წამსვლელს და არც დამრჩენებს ტანსაცმელი არც გახსენებიათ. მოგვიანებით კი ურეკავდნენ მობილურზე, მაგრამ ტელეფონიც და პატრონიც გათიშულები ეყარნენ აქეთ-იქით.
სხვა რა გზა ჰქონდათ, დაღამებას დაელოდნენ და ტრუსების ამარა დაბრუნდნენ სახლებში.
რამოდენიმე დღის წინ ახლობელი მიყვება: ამას წინათ, ქუჩაში მოვდივარ და აშკარად შეყვარებული ახალგაზრდების ჩხუბის ხმა მესმის… სავარაუდოდ, ვიღაცაზე ნაეჭვიანებელი გოგო გამწარებული ხმით გაჰყვიროდა :
– არა რა, არა, ხო ვამბობდი??? – საზიზღარი და დამპალია ყველა კაცი, არავითარი გამონაკლისი არ არსებობს !!!
ბიჭმა უხსნა, უხსნა, ედავა, ედავა და ბოლოს ეტყობა ჯოკერი ჩააწოდა გონებამ:
– ყველა კაცის ამბავი შენ როგორ იცი, თუ ყველასთან არ ხარ ნამყოფიო???
ავტორი: ლილე
გაზიარება; კომენტარის დატოვებაერთ ჩემს მეგობარს ჰყავს ზედმეტად მზრუნველი დედა. მობილურზე დღეში ათჯერ მაინც ურეკავს. ერთხელ კაფეში ვართ. დაურეკა დედამ. ამოიღო ჯიბიდან მობილური დაელაპარაკა და მაგიდაზე დადო. ცოტა ხანში გამოვედით, ტელეფონი იქვე დარჩა. ეს ამბავი ჩემმა მეგობარმა 2-3 საათის შემდეგ აღმოაჩინა. მთელი ამ პერიოდის განმავლობაში მის მობილურზე შემოსულ ზარებს მიმტანი გოგონა პასუხობდა და ყველას ეუბნებოდა, რომ ამ ტელეფონის პატრონს ის კაფეში დარჩა და იქნებ რამენაირად გააგებინოთ, მოვიდეს და წაიღოსო. მივბრუნდით, ავიღეთ ტელეფონი. მეგობარმა ნახა შემოსული შეტყობინებები და დედამისის მიერ გამოგზავნილი, შემდეგი შინაარსის “მესიჯი” ნახა: “შვილო, ტელეფონი კაფეში დაგრჩენია და სასწრაფოდ წამოიღე!”
გაზიარება; კომენტარის დატოვებადედამ, სულ ერთი საათით, ორი წლის გოგონა დატოვა სახლში მამასთან ერთად. კაცი ზის კომპიუტერთან. ბაშვს სათამაშო, სათითესხელა ჭიქით მოაქვს წყალი და ასმევს მას. მამა გაიძახის: “უჰ, უჰ, რა გემრიელია, წადი კიდე მომიტანე!” და ბედნიერია იმით, რომ თან კომპიუტერში საქმეს აკეთებს, თან ბავშვს ართობს. მაგრამ… უნდა გენახათ მისი სახე როცა მიხვდა, რომ ბინაში წყალი, რომელსაც შეიძლება მისწვდეს ორო წლის გოგონა, მარტო უნიტაზშია.
გაზიარება; კომენტარის დატოვებაოთხი წლის გოგონა მშობლებმა წაიყვანეს სოფელში. იქ დახვდა კატა პატარა კნუტებით. ბავშვი მთელი დღე ამ კნუტებს დაატარებდა აქეთ-იქით, ეთამაშებოდა, მზრუნველობას იჩენდა. საღამო ხანს შეშფოთებული შემოვარდა მშობლებთან ოთახში და მამას ეუბნება:
– მამიკო, იქ ერთმა კნუტმა ცხვირ-პირი რძით მოითხუპნა, ეხლა მასე უნდა იაროს?
მამამ, ისე რომ ტელევიზორისთვის თვალი არ მოუწყვეტია, უპასუხა:
– არაუშავს, დედა ალოკავს.
გოგონა, ცოტა გაკვირვებული სახით, დედას მოუბრუნდა:
– დედიკო, შენ უნდა ალოკო?